I "Witaj w Strefie!"

Łapczywie łapała powietrze.

Łapała każdy oddech, jakby miał być jej ostatnim.

Klatka się zatrzęsła.

Dziewczyna przewróciła się.

 

Podjęła próby złapania się czegokolwiek, jednak jedyne co wyczuła to ostre krawędzie jakichś pudeł. W klitce było duszno. Bała się. Jej serce łomotało, jakby zaraz miało wyskoczyć z piersi. Winda jechała w górę z zawrotną prędkością. Wszystko drgało i wydawało złowieszcze dźwięki.

- POMOCY! HALO! NIECH MNIE KTOŚ WYPUŚCI! - wrzasnęła, szlochając. Całe jej ciało drżało. Windo-klatka jechała coraz wyżej i wyżej, od czasu do czasu prześwitując bladoniebieskim światłem. Dziewczyna wydała z siebie niezrozumiały okrzyk, po czym podjęła próbę podniesienia się z zimnej i mokrej podłogi. Kiedy już stanęła, co prawda w dość dziwnej pozycji, klatka szarpnęła, a jej więźniarka z łoskotem upadła na podłogę. Parę kartonowych pudeł upadło na nią, przygważdżając ją do podłoża. Winda zwolniła. Chrzęst metalowych kół oraz obijających się o ścianę łańcuchów sprawił, że zaczęła bać się jeszcze bardziej. W powietrzu unosił się zapach oleju i stęchlizny. Szarpała się, bezskutecznie próbując się wydostać spod skrzyń i pudeł. Nie mogła się poruszyć. Dręczyły ją pytania typu „co tu robi?”, „skąd pochodzi?”, „kim są jej rodzice?”. Z głośnym skrzypieniem winda powoli zaczęła otwierać się szeroko. Białe światło uderzyło w lokatorkę owej skrzyni. Skrzynka zadrżała, a ktoś zaczął uwalniać ją spod kartonów. Zasłoniła oczy ręką, chroniąc się przed natarczywym światłem słonecznym. Słyszała w tle jakieś głosy i śmiech. Przymrużyła oczy i wysiliła się, by zobaczyć cokolwiek. Nagle ktoś przysłonił światło. Ciemny zarys człowieka wpatrywał się w nią.

Dopiero po chwili, kiedy kontury stały się wyraźniejsze, zobaczyła go. Chudy, umięśniony blondyn wpatrywał się w nią, jakby nie dowierzał własnym oczom. Pustka w jej głowie niszczyła wszystko. Czerń, która ogarniała jej umysł, jej wspomnienia, była nieznośna. Czuła się taka zdezorientowana i bezradna. Dźwięk kołyszących się łańcuchów i mechanicznych kół dzwonił w jej głowie. „Jade”- pomyślała. To było jej imię. Jade. Jak to było możliwe, że to była jedyna rzecz, jaką pamiętała z przeszłości? Nic innego nie wskazywało na to, że jest z nią coś nie tak. Było jej zimno, być może miała gorączkę. Zewsząd otaczali ją chłopcy... Tylko chłopcy. Żadnej dziewczyny.

- Dziewczyna... Czaicie? TO DZIEWCZYNA! - krzyknął chłopak tuż przed nią. Wzdrygnęła się i odsunęła w kąt klatki. Źródło światła zostało ograniczone przez kilkadziesiąt sylwetek chłopców, w tym gościa tuż przed nią.

- Jak się nazywasz?

Przez chwilę zapomniała języka w gębie.

- Jak masz na imię?- powtórzył, tym razem z większym zdeterminowaniem.

Przełknęła ślinę i spojrzała mu w oczy. Były takie hipnotyzujące, ciemne i tajemnicze. Piękne.

 

-Jade... Ma-mam na imię Jade - wymruczała. Uświadomiła sobie, że nic innego nie pamięta. Jasnowłosy chłopak wstał i wrzasnął:

-ZAWRZEĆ TWARZOSNATY SZTAMAKI! Nasza nowa koleżanka - tu spojrzał na dziewczynę - ma na imię Jad.

Uśmiechnął się do niej lekko i wyciągnął rękę. Nie mogła się poruszyć, nagle zesztywniała.

- Gally, Minho, pomóżcie mi wydostać tego Świerzucha z windy.

Chłopcy parsknęli śmiechem, a dziewczyna nie potrafiła nic powiedzieć.

-Co, lalunia, nic nie powiesz?

 

-To nie rewia mody! Stąd nie ma ucieczki!

-Hahaha, patrzcie jaka przestraszona, zaraz sklumpuje się w spodnie!

Wysoki i umięśniony blondyn z piegami na nosie oraz Azjata z czarnymi włosami pomogli jej wyjść z pudła. Chwyciła się liny, a ci szybkim pociągnięciem wydostali ją a powierzchnie. Ostro zaryła o ziemię, brudząc swój sweter. Drżąc, uniosła głowę. Jakiś ciemnoskóry mężczyzna uśmiechnął się szeroko.

-No, Jade... Witaj w strefie.